Doğan Bey Kabri i Bursa

🕗 åbningstider

kommentar 1

• 

  Serkan BÜYÜKYANBOLU

  :: 04 December 2017 10:26:55

  Birinci Kosova savaşı ile büyük bir hezimete uğrayan haçlılar, bunun acısını çıkarmak için yedi yıl boyunca uğraşarak büyük bir ordu daha kurdular ve 1396 yılı yaz aylarında Macaristan’dan yola çıkan kalabalık haçlı ordusu 9 Eylül günü Tuna boyunda ki Niğbolu kalesi önlerine geldi. Sayıları öyle çoktu ki, ordugâhlarında, “Gök yıkılsa mızraklarımızla tutarız” sözleri işitiliyordu. Fransız, İngiliz, İskoç, Alman, Avusturya, Venedik, Ulah gibi Avrupa’nın en kuvvetli devletlerinin asilzadeleri kumandasındaki bu son derece kalabalık ordu, bu sefer Osmanlıları mağlup edip, kesin olarak Balkanlardan atacaklarından gayet emin görünüyorlardı. Niğbolu kalesi kumandanı Doğan Bey, yanındaki üç bin askerle, ikiyüz bin kişilik orduya karşı nasıl başedeceğini düşünüyor ve çareler arıyordu. Bu sırada  Fransız birliklerinin kumandanı Mareşal Busiko kaleye bir elçi göndererek teslim olmalarını istedi ve,   -Eğer canınız tatlı ise bugün kalenin anahtarını veriniz. Artık hükümdarınızın da bu kaleye pek ihtiyacı kalmayacaktır. Çünkü bir daha Rumeli’ye gelemeyecektir. Belki bir ay sonra Bursa’da zafer alayları tertip edeceğiz, dediler. Doğan Bey sözlere şu şekilde karşılık verdi: -Kosova’yı unutmuşa benzersiniz. Biz aynı sözleri orada da işittik. Benim verecek bir karış toprağım yoktur. Bu beden ayakta kaldıkça, bu kale bizimdir. Fakat Doğan Beyin gözüne uyku girmiyordu. Eğer Niğbolu düşerse, Haçlılar kolayca Edirne’ye kadar gelirler ve Yıldırım Bayezid daha Rumeli’ye geçemeden onlar Anadolu’ya çıkarlardı. Bu yüzden mümkün olduğu kadar zaman kazanması lazımdı. Hemen silah arkadaşlarını topladı ve onlarla istişare etti. Hepsi de topluca düşmana saldırıp, dövüşe dövüşe şehid olmayı teklif ediyorlardı. Fakat Doğan bey: -Şehid olmak murad-ı ilahidir. Bundan kaçan kim? Fakat bizim vazifemiz, Bayezid bey gelinceye kadar dayanmaktır. Biz burada bir sed vazifesi yapıyoruz. Eğer sed yıkılırsa, çılgın bir nehir halindeki küffar ordusu soluğu Edirne’de alır. Bundan sonrası da felaket olabilir. Hemen birisi, kaleden gece yarısı çıkacak ve Padişahımıza, bizim durumumuzun gayet iyi olduğunu ve düşmanı en az bir oyalayabileceğimizi, bu tarafdan bir endişesini olmamasını bildirecek. Hemen o gece bir bahadır kaleden aşağı indirildi. Gizlice düşman saflarının arasından geçerek yakındaki bir köye ulaştı. Oradan bir at temin etti ve kısa zamanda Yıldırım Bayezid’e haberi ulaştırdı. Bu sırada Osmanlı ordusu da Edirne yolunda idi. Bu haber üzerine Yıldırım Bayezid, orduyu daha hızlı yürüyüşe geçirdi. Fakat içi rahat değildi. Niğbolu’ya bir an önce ulaşmak istiyordu. Kale ne kadar dayanırsa dayansın, geç kalınırsa düşebilirdi. Ordu Edirne’yi geçtikten sonra bir gece ânî bir karar vererek atına atladı ve yanındakilere: